Interview met Mara Francken
Door Roelant Schut
Tot nu tot hield ik interviews alleen met de persoon waar het om ging. Deze keer was het anders, meer een gezellig gezinsgebeuren. Om de beurt liepen de gezinsleden van Mara hun tuin in waar we het interview hielden. Allemaal droegen ze bij: Jeroen, cardioloog bij ziekenhuis Rivierenland in Tiel en haar zoons Eli van negen en Luc van bijna zeven. Samen met hond Archie, de kat en vijf konijnen (de meeste dieren uit het asiel) wonen ze aan de rand van het prachtige Zoelen.
Dieren zijn belangrijk voor Mara. Zo werkte ze als vrijwilliger bij het dierenasiel als ”kattenknuffelaar”. Ook flora is voor haar belangrijk, wat zich uit in de zorg voor haar tuin en natuurlijk haar werk voor ons voedselbos. Dat was altijd al zo: als kind al vond ze veel zaken ‘stom’, vooral op het gebied van kinder- en dierenleed. Ze vond dat zielig en vertaalde haar medeleven naar praktische hulp, zoals sponsorlopen. Ze verzette zich tegen uitspraken als “…zo doen we dat nou eenmaal…” dacht veel over dit soort zaken na en werd als puber al vegetariër.
Maar laten we naar het begin gaan: Mara werd geboren als helft van een eeneiige tweeling in 1981 in Woerden. Het gezin woonde daar vlakbij in Nieuwerbrug, waar ze woonde tot ze ging studeren in Nijmegen. Zo woonde ze tot haar achttiende in hetzelfde hoekhuis, aan de rand van het dorp aan een weiland. Hier graasden veel koeien van de melkboeren uit de omgeving en Mara en haar zus zochten zoveel mogelijk contact met deze dieren. Ze zeilde makkelijk door de lagere school en op het VWO in Gouda bleek dat ze vooral geen ‘bèta’ persoon was. Ze tenniste, turnde, speelde dam en las veel: zowel fictie als non-fictie, vooral over een duurzamere wereld. Haar bevlogenheid bleef en richtte zich als zestienjarige op de ondersteuning van de school voor een weeshuis in Tamil Nadu, India en drie weken meebouwen aan het project aldaar.
Dat brengt ons naar een andere liefhebberij van Mara, reizen. Tijdens haar periode in Nijmegen −waar ze de propedeuse Beleidswetenschappen en Beleidsgerichte milieukunde studeerde, wat ze erg prettig vond omdat het zich richtte op welke milieuproblemen mensen veroorzaken en hoe dat op te lossen kan zijn− besloot ze dan ook mee te doen met een uitwisseling in Dundee. Dat leverde haar een blijvende liefde op voor de mensen en het landschap van Schotland. Ze combineerde dat in 2013 met haar liefde voor Jeroen en trouwde met hem in een kasteelachtig landhuis in de Schotse Highlands.
Van haar studie genoot ze: Het voelde door de onderwerpen en de mensen om zich heen als een warm bad. Erg interessant vond ze de onderwerpen op het gebied van individuele en collectieve keuzes in relatie tot het milieu en de maatschappij. Na haar studie bleek hoezeer ze houdt van afwisseling en snelheid, haar loopbaan lijkt op een achtbaan.
Afgestudeerd bij het ministerie van VROM in Den Haag, keerde ze terug naar Nijmegen. Daarna volgde promotieonderzoek aan de universiteit van Utrecht en samenwonen met Jeroen in de wijken Ondiep en Lombok. Hoewel het onderwerp “Intersectorale partnerschappen in productieketens” én haar collega’s haar bevielen stopte ze haar promotieonderzoek omdat de methodiek haar te langzaam ging en ze te veel omwegen moest bewandelden om tot een doel te komen. Dit zal nog vaker een rol spelen in haar leven…
Ze moest dus aan de slag om in haar onderhoud te kunnen voorzien. Al snel verbond ze zich met een adviesbureau op het gebied van duurzaamheid. Dit was een fijn werkterrein en het gaf haar de mogelijkheid bij verschillende bedrijven op dit gebied “binnen te kijken” en ervaring op te doen. Ook bleek ze het leuk te vinden met bedrijven samen te werken en bleef dan ook acht jaar werken voor dit adviesbureau. Ondertussen schreef ze met een aantal anderen met veel plezier een managementboek dat enig succes bleek te hebben. Ook bouwde ze aan haar ervaring op het gebied van lesgeven aan professionals. Het activeren, inspireren en uitdagen wat daarbij kwam kijken gaf haar veel plezier.
Ondertussen verhuisden ze op zoek naar meer ruimte naar Harmelen. Toen Jeroen dicht in de buurt van zijn nieuwe baan bij het ziekenhuis in Tiel moest wonen zochten ze een woning niet te ver van Tiel: het werd Zoelen. Hier hervond ze de woonsituatie waar ze zich het meest senang voelt: In de rust, bij het groen. In een huis dat ze aan het verduurzamen zijn via zonnepanelen en een bodemwarmtepomp en met een ruime, wat ruige maar toch georganiseerde tuin.
Intussen is haar werkterrein als ZZP’er via een aantal stappen verschoven van adviserend naar meer praktisch werk, vooral binnen de ‘duurzame wereld’. Dit sluit goed aan bij haar karakter en ideeën. Die ideeën richten zich onder meer op het minimaliseren van de gevolgen die de mens heeft voor de aarde. In haar ogen zal onze planeet de mens wel overleven, maar dat kan wel gepaard gaan met veel problemen en leed voor dat zo ver is. In haar ogen staan we voor de uitdaging om op heel veel thema’s echt te veranderen, waar ze graag een bijdrage aan levert. Praktisch en wanneer nodig activistisch. Haar inzet voor ons voedselbos -war ze onder meer de bloemen & kruidentuin beheert- is daar een deel van.
