Interview met deelnemer Rinus van Ommeren
Door Roelant Schut
Het straalt van hem af: Rinus is een praktijkman. Dat zie je zowel tijdens het vele vrijwilligerswerk in het Voedselbos Lingehout −kijk bijvoorbeeld naar de poort bij de ingang− als bij zijn loopbaan binnen de spoorwegenwereld. Zelfs tijdens kantoorfuncties zocht hij zoveel mogelijk de praktische kant en het buiten werken.
Geboren in 1951 te Arnhem, woont Rinus vanwege zijn werk sinds 1982 naar volle tevredenheid in Geldermalsen. Zijn droom was om ontwerper of constructeur te worden en deze wens bracht hem via HBS-B naar de Hogere Technische School. Na de HTS moest hij in dienst en diende bij de cavalerie in Oirschot, als lader in een Leopard-1 tank. Je kunt zeggen dat zijn carrière van staal op staal liep, want na het staal van de tanks kwam hij terecht bij het staal van de spoorwegen.
Daarbij hield hij zich hoofdzakelijk bezig met de gebouwen en perronkappen van stations, onder andere bij het station van Geldermalsen. Het liefst deed hij bruggen. Hij begon binnen de spoorwereld bij het ingenieursbureau van de Nederlandse Spoorwegen. Hier hield hij zich bezig met projecten als constructeur, tekenaar en bestekschrijver. Na de privatisering belandde hij bij Holland Rail Consult, het latere Movares Nederland B.V., waar hij doorgroeide naar de functie adviseur/projectleider.
Omdat hij geen kantoormens is, kwam het goed uit dat hij door heel Nederland kon reizen voor zijn projecten. Zo rust de vingerafdruk van Rinus op veel van de stations in heel het land. Dat geldt ook voor de Betuweroute, waarvoor hij zeven jaar vanuit Barendrecht en Tiel werkte. Dit beschouwt hij als de leukste periode van zijn loopbaan, vooral vanwege de ‘landelijke inpassingen’ waarvoor hij als lid van een klein zelfstandig team –met een hydroloog en een groenvoorzieningsspecialist– als projectleider ontwerp mede verantwoordelijk was. Hierbij ging het om zaken als watergangen en reservoirs, bandweervoorzieningen en groenprojecten – vaak bomen die gepland/geplant moesten worden als natuurcompensatie. U ziet hier de link met het voedselbos al ontstaan…
Hoewel geen echt kantoormens, moest Rinus regelmatig toch in het kantoorgebouw zijn en op een dag liep hij daar bij de koffiekar Lia tegen het lijf. Zij werden al snel een stel, door de collega’s prompt het treinstel genoemd. Ze trouwden en hun dochter en zoon zijn in Geldermalsen geboren. Beide wonen in nu Arnhem, waar alles voor Rinus indertijd begon. Zelf komt hij daar nu ook weer wekelijks om naast zijn vrienden zijn twee kinderen en jonge kleinzonen te zien.
In 2008 hield het Betuwewroute project op en werd hij weer geacht bij de grote organisatie die Movares is te werken, maar Rinus had de vrijheid geroken en liet zich die niet meer ontnemen: hij ging eerder met pensioen. Niet dat hij het daardoor veel minder druk kreeg, wel richtte hij zijn energie nu op vrijwilligerswerk – bij onder meer de Tielse tafeltennisvereniging, de realisatie van een speeltuin en als lid van de Omgevingstafel ook met … jawel … de kort geleden voltooide reconstructie van het station van Geldermalsen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Bij ons voedselbos was hij van het begin af aan betrokken. Hij kwam er mee in contact via Betuwewind, waar hij een naadloze combinatie vond van zijn groene idealisme en een goed renderende investering. Als lid van de ‘verkennende club’ hielp hij mee de basis te leggen voor de start van het voedselbos. Na afronding daarvan werd hij deelnemer en vrijwilliger, en is hij vaak meerdere keren per week op het land te vinden. en is vaak meerdere keren per week op het land te vinden. Bijvoorbeeld als fotograaf bij evenementen, of als lid van het bouw/klus team. Naast het werk buiten, wat zoals u weet zijn voorkeur heeft, maakt Rinus mooie overzichtsfilmpjes van de aanleg, op youtube te zien, en schrijft hij verslagen van bijvoorbeeld plantdagen.
Hij verwacht op deze manier nog heel lang de kans te hebben te laten zien dat iedereen mee kan doen met de verbetering van de leefomgeving en het intomen van de aantasting van het klimaat. Hij is er van overtuigd dat hij zo mee kan helpen te laten zien dat projecten als deze levensvatbaar zijn als de bevolking in de omgeving interesse heeft en ondersteuning levert – liefst als deelnemer en/of vrijwilliger. Zijn grootste ideaal is om langs deze weg de jeugd geïnteresseerd te krijgen en zo een basis te leggen voor de toekomst.
